Baliiiii!

Lieve vrienden en familie!!

Mijn excuses voor de lange tijd zonder bericht van mij.. Ik kan zeggen dat ik het druk heb (wat ook wel zo is), maar wat ik vooral over mijn tijd in Melbourne kan zeggen tot nu toe is dat ik het heel erg naar mijn zin heb! Nog niet veel spannende dingen gedaan (vandaar niet veel verhalen), wel eindelijk begonnen met mijn onderzoek en de eerste proefpersonen geïncludeerd dus dat gaat allemaal voorspoedig. Begin ook steeds meer mijn draai te vinden binnen het team, dus dat is heel fijn.

Inmiddels alweer aan een welverdiende vakantie toe (vooral welverdiend door mijn huisgenoten Sarah en David). Vanaf het begin hadden ze al gezegd dat ik kerst en oud&nieuw gewoon met hun kon doorbrengen als ik nog geen plannen had, en aangezien ik die niet had kwam dat goed uit. Uiteindelijk wilden zij heel graag naar Bali gaan om te duiken. Ik heb nog nooit gedoken, maar wilde graag mee om het ook te gaan doen en om het mooi Indonesië te zien. Ik zou voorlopig niet weten wanneer ik daar weer heen zou gaan dus dit is mijn kans!

Helaas waren de tickets erg duur, vanwege de kerstperiode en omdat we pas twee weken van tevoren gingen boeken, maar dat mocht de pret niet drukken!

Na op maandag eerst mijn verjaardag te hebben gevierd met een heerlijk dinertje en een verjaardagstaart vertrokken we dinsdagochtend richting Melbourne Airport om eerst een uurtje naar Adelaide te vliegen en van daar door te vliegen naar Denpasar, Bali. De reis ging voorspoedig en rond 8 uur ‘s avonds arriveerden we in Denpasar. Het duurde even voor we onze koffers hadden, maar daarna konden we op zoek naar onze huurauto. We gaan namelijk een rondreis maken over Bali en een eigen auto is dan natuurlijk wel makkelijk. Onze vakantie zal er als volgt uitzien: 24-27 dec: ontspannen in een villa in Ubud, 27-31 dec: duiken in Tulamben, 31 dec – 2 jan: oud&nieuw vieren in Sanur, 2 jan – 5 jan: laatste dagen ontspannen en misschien nog duiken op het eiland Nusa Lembongan. Omdat we ook hier lekker laat waren met boeken, hadden we een wat oudere auto, wat in eerste instantie geen problem was, maar wat ons later bijna zou gaan opbreken… Eenmaal vertrokken vanaf het vliegveld diende het eerste probleem zich aan; David had leuk zijn navigatie vanuit Australië meegenomen, maar die bleek niet te werken in Indonesië en we hadden geen idee waar we heen moesten. Gelukkig had hij nog wel zijn iphone, maar het zou heel veel data gaan kosten om de navigatie daarvan te gebruiken. We hadden echter geen keuze en moesten er wel gebruik van maken, alleen al om Denpasar uit te komen, want het is een chaos.

Wat een wereld van verschil. Ik heb natuurlijk wel beelden en foto’s gezien van landen als Indonesië maar om er nu echt te zijn en te zien hoe de mensen hier leven is wel echt bizar. Bij een van de eerste stoplichten kwamen er al kinderen bij onze auto smeken om eten, echt heel zielig. Ook het aantal straathonden is gigantisch.. al zien de meesten er best goed uit, zullen ze niet echt een goed leven hebben. De meesten lopen maar wat rond te scharrelen op zoek naar eten. Sommige mensen hier gebruiken de honden echter ook wel echt als waakhonden en die zien er dan ook beduidend beter uit.
Aangezien het inmiddels al tegen half 10 ‘s avonds was, kregen we toch wel honger en gelukkig (voor mij haha) kwamen we in Denpasar een Mac Donalds tegen en konden we met een berg aan friet en hamburger echt beginnen aan onze roadtrip naar Ubud, wat het uiteindelijk echt werd. Het verkeer in Indonesië is echt een ramp.. overal rijden scooters tussendoor en verkeersregels hebben ze hier niet. Het was ook enorm druk in Denpasar en het duurde dan ook wel ruim een uur voor we de stad echt uit waren. Eenmaal op weg naar Ubud verliep alles redelijk soepel met behulp van de navigatie op de iphone. Maar toen moesten we onze villa nog vinden.. geboekt via internet hadden we via e-mail een locatie op google maps gekregen waar het zou moeten zijn. Verder niet echt een adres of naam van de locatie. Achteraf gezien waren we de hele tijd al in de buurt, maar het heeft ons echt uren gekost om het te vinden. Daarbij is het regenseizoen hier en kwam het met bakken uit de hemel vallen terwijl wij iemand probeerden te vinden die ons kon vertellen waar onze villa was. We hadden wel wat mensen gesproken, maar ondanks dat iedereen hier enorm vriendelijk en behulpzaam is, hadden ze geen idee waar onze villa was. We hadden ook twee telefoonnummers van de eigenaar van de villa en de manager op het park, maar geen van beiden konden we bereiken (natuurlijk..) Op een gegeven moment had ik me er al bij neergelegd dat we maar in de auto moesten slapen en de volgende dag wel verder zouden kijken, maar gelukkig was David niet van plan in de auto te slapen en toen hij (al dan niet per ongeluk) de naam Green Tea zei, wisten ze opeens waar we het over hadden en bleek ons huis letterlijk 10 meter verder te zijn! De verschillende villa’s op het park hadden allemaal een ‘thee-naam’, maar het stond nergens duidelijk in de bevestigingsmail dat onze dus Green Tea heette, alleen ergens in kleine lettertjes onder een afbeelding. Eindelijk konden we dan in onze villa, en even lekker een douche nemen na helemaal zeiknat geregend te zijn!

Na nog een drankje gedronken te hebben, besloten we maar om naar bed te gaan. De bedden waren op de bovenverdieping en hier waren geen ramen en was het dus open ruimte. De badkamers hier op Bali zijn ook allemaal halfopen en je doucht dus in de buitenlucht, echt supervet. Mijn probleem is alleen dat ik een beetje panisch ben voor insecten en zeker in een tropisch land als Indonesië waar alle beesten 10x groter zijn dan in Nederland en ik geen idee heb wat voor ziektes je er allemaal van kunt krijgen. Gelukkig hadden we wel muskietennetten over de bedden, maar de eerste nacht had ik amper geslapen omdat ik gewoon bang was dat er allemaal beesten in en om mijn bed zaten haha. Ook was ik er niet gerust op dat de villa en het park etc een beetje fatsoenlijk waren, zoals op de website te zien was. We kwamen natuurlijk in het donker aan en we hoorden al van mensen op het vliegveld dat het weer niet zo best was geweest de laatste tijd dus ik had er een beetje een hard hoofd in.

En dan wordt je de volgende ochtend wakker… een prachtige zonnetje en uitzicht op het zwembad en de mooie rijstvelden daarachter. Wat een opluchting! Na nog wat verder rondkijken is het gewoon exact zoals op de foto’s en gaan we een paar heerlijke dagen tegemoet. Elke ochtend kwam een lief balinees vrouwtje ontbijt maken en daarna lekker ontspannen bij het zwembad. Op de eerste dag zijn we in de middag naar het Monkey Forest geweest. Een heel mooi tropisch oerwoud waar allemaal apen loslopen. In het begin vond ik allemaal wel leuk, maar je moest ze absoluut niet proberen te aaien want dan lieten ze hun tanden zien warden ze best agressief. Ook zaten ze elkaar steeds achterna wat af en toe op een flinke vechtpartij uitliep. Er liepen een paar mannetjes in het park rond met een soort koekjes en als je zo’n koekje in je hand hield kwam er een aap op je schouder. Dat wilde ik natuurlijk wel en het was ook wel een unieke ervaring! Onze aap had zelfs een babytje bij zich! De man zei wel 10x dat ik haar absoluut niet mocht aaien en geen oogcontact mocht maken dus toen vond ik het al gelijk een stuk minder leuk.. Uit angst om gebeten te worden en enge ziektes op te lopen heb ik de apen verder maar vooral geprobeerd te ontwijken haha.

Na het Monkey Forest zijn we wat gaan drinken op een terras en met prachtig uitzicht over de rijstvelden van Ubud. Het landschap hier is echt fantastisch, de mensen zijn heel vriendelijk en de temperatuur heel aangenaam. De voorspellingen voor die dag waren niet zo best, maar uiteindelijk ging het pas in de avond weer regenen. Ook al regent het, koud wordt het hier nooit, ook ‘s avonds rond de 25 graden. In de namiddag nog naar de winkelstraat van Ubud geweest waar we vooral een hoop nep ray ban, ralph lauren en prada gezien hebben, maar verder niets gekocht. Wel een heerlijke massage gehad voor omgerekend 3,50 euro. Daarna uit eten geweest en cocktails gedronken. In het restaurant waar we waren kwam een ‘blues’ band optreden, en ook al speelden ze alles behalve blues het was echt heel leuk en ze waren best goed. Die avond niet al te laat naar bed, want ik was nog steeds moe van de reis en het weinige slapen van de nacht ervoor.

Dag 2 in Ubud, wederom een stralende ochtend met een lekker ontbijtje en chillen bij het zwembad. Deze nacht veel beter geslapen en ben eigenlijk al niet meer bang voor de insecten. Ben wel heel vaak gestoken door muggen en de bulten zijn enorm. Waarschijnlijk ben ik allergisch want ik heb al vaker gemerkt, ook in Nederland en vorig jaar in Frankrijk, dat sommige insectenbeten enorme bulten worden die vreselijk jeuken. Gelukkig had David allergie-pilletjes bij zich voor zijn eigen hooikoorts en dat hielp erg goed.. inmiddels alweer nieuwe steken opgelopen, ondanks het smeren van anti-muggen spul, dus dat is wel erg vervelend.

‘s middags naar het Olifantenpark geweest, want ik wilde graag op een Olifant rijden! Entrée was vrij prijzig (70 dollar), maar als het goed is gaat dit geld naar de verzorging van de olifanten dus vooruit. De eerste keer een olifant aanraken was echt heel raar, maar wel heel leuk. Het ritje zelf was eerlijk gezegd een beetje saai haha. Sarah had het al een keer gedaan in Thailand en hoefde niet nog een keer, en achteraf begreep ik ook wel waarom. Het is leuk om gedaan te hebben, maar verder niet heel spectaculair. ‘s avonds weer lekker uit eten geweest en daar diende de eerste zieke zich aan… Sarah kreeg last van haar buik en had bijna niet gegeten. Ze zei dit vaker te hebben dus we maakten ons nog nergens zorgen over. Eenmaal weer in de villa ging Sarah vroeg slapen en besloten David en ik om nog te gaan zwemmen en bier te drinken bij het zwembad. Helaas was het zwembad net schoongemaakt en hing er een bordje dat er chemicaliën in het water zaten en je niet mocht zwemmen dus bleef het bij de biertjes drinken. Op een gegeven moment kwam Sarah ook naar het zwembad en ze was echt niet lekker..
We zouden de volgende dag vertrekken richting Tulamben dus we hoopten maar dat ze zich na de nacht wel beter zou voelen. De volgende ochtend voelde Sarah zich gelukkig wel beter, maar helaas had ik toen al 3x overgegeven.. Waar je altijd voor gewaarschuwd wordt als je op reis gaat naar verre landen, kregen we voor de kiezen. Van David moest ik kokoswater drinken en gewoon ontbijten, maar dat kwam er net zo hard weer uit als het erin ging dus dat was geen succes. Ik voelde me echt ellendig, maar we moesten vertrekken naar Tulamben.

Met moeite al mijn spullen ingepakt en achterin de auto gaan zitten met wat plastic zakjes in geval van nood.
Het eerste gedeelte van de reis ging voorspoedig. Ik was wel misselijk en moest nog een keer overgeven, maar daarna voelde ik me eigenlijk wel prima. De omgeving was werkelijk adembenemd.. Om van het binnenland (Ubud) naar Tulamben te gaan konden we twee routes nemen, of via de zuidkust over de snelweg, of via het binnenland om de vulkaan en door de bergen. David had het briljante idee om voor de laaste optie te gaan en Sarah en ik vonden het wel prima. De vulkaan was prachtig en het aangrenzende meer ook schitterend. Maar toen waren we in het dal en moesten we natuurlijk aan de andere kant ook ergens de berg over. De oorspronkelijke weg die de navigatie aangaf die we moesten nemen was echt onmogeliijk voor onze auto. De weg was zo ontzettend steil tegen de berg op, niet normaal. En ook al werden we aan alle kanten ingehaald door motorbikes, onze auto trok het niet we moesten achteruit terug. Op zoek dus naar een andere weg.. we waren echt in de middle of nowhere en het ging hoe dan ook nog lang duren voor we in Tulamben zou zijn. Na een aantal locals om de weg te hebben gevraagd kwamen we uiteindelijk bij een andere bergweg uit waarvan het wegdek in ieder geval een stuk beter was dan de vorige maar nog bijna net zo steil. Er is in die regio veel mijnbouw en overal reden trucks over de smalle weggetjes en zo ook op deze bergweg. Het eerste stuk omhoog ging nog wel, maar op een gegeven moment verloren we snelheid omdat we achter een truck zaten en kwamen we stil te staan. Iedere bocht omhoog leek nog steiler te zijn en Sarah begon al aardig in paniek te raken en ook ik voelde me totaal niet op mijn gemak. Hier had het een stuk makkelijker geweest als we goede auto hadden gehad met 4-weel aandrijving, maar helaas die hadden we niet. Gelukkig bleef een van ons wel kalm en David heeft ons echt gered daar op de berg haha! Heel langzaam maar zeker zijn we de berg opgereden en eenmaal boven aangekomen was toch wel euforisch! Ik heb onderweg maar foto’s van het uitzicht genomen, dit was fantastisch al kon ik er op dat moment niet echt van genieten, terwijl Sarah zo ongeveer onder haar stoel zat van angst. De weg naar beneden was voor de auto wel makkelijker, maar voor mijn maag wat minder en hier moest ik weer naar een zakje grijpen terwijl Sarah en David de auto uitvluchtten.. Eenmaal op de doorgaande weg was het niet ver meer naar Tulamben en heb ik nog een beetje kunnen slapen. Het oorspronkelijke plan was om dezelfde middag nog te gaan duiken, maar geen van ons kon dat nog opbrengen na de intensieve reis. Ik ben gelijk op bed gaan liggen en heb de hele middag geslapen (na nog een keer te hebben overgegeven). Die avond voelde ik me al wel beter maar nog lang niet top. Als avondeten had ik dan ook gemberthee en een appel. Dit was wel een goede keuze, want sindsdien heb ik niet meer overgegeven en voel ik me eigenlijk prima. Die nacht was David aan de beurt, en ook al ontkent hij nog steeds dat hij ziek is, is hij er toch wel het ergst aan toe van ons allemaal.

Ondanks het gekwakkel met de gezondheid toch mijn eerste duik gemaakt op de tweede dag. Eerst in het zwembad samen met de instructeur Ricardo. Dit is een duitser die getrouwd is met een Balinese en hier al jaren een duikschool heeft. Er zijn hier overigens een hoop duitsers, maar dat terzijde. Het oefenen in het zwembad ging aardig goed, paar dingetjes gingen niet helemaal soepel maar nadat je het een keer hebt meegemaakt weet je hoe je het moet oplossen en dan gaat het een volgende keer al een stuk soepeler. In het begin krijg je een riem met gewichtjes om je middel zodat je beter naar de bodem zakt, omdat je vaak in het begin zo gespannen bent dat je snel ademhaalt en je dan juist naar de oppervlakte gaat. Ik was aardig relaxt en uiteindelijk moest Ricardo al mijn gewichtjes eraf halen omdat ik teveel lucht in mijn vest moest pompen om naar de oppervlakte te komen. Na slechts een uurtje rust mocht ik mee met aan aantal andere beginners die al een paar dagen bezig waren voor de eerste echte Open Water Dive! Je duikt altijd met zn tweeën en gelukkig had ik een Dive Master als buddy. Een lokaal klein Indonesisch mannetje maar echt een topper. Alles ging heel goed en we hebben uiteindelijk 51 min gedoken tot 9 m diepte. Het zicht was erg slecht, wat uitzonderlijk schijnt te zijn, maar ik kon alsnog wel aardig wat vissen zien. Ik was eigenlijk best wel bang voor de vissen (vooral de grotere) dus daar bleef ik maar bij uit de buurt. Achteraf hoorde ik ook dat er een haai vlak naast ons zwom, maar gelukkig heb ik die niet gezien! Na de twee duiken was ik echt doodop. Sarah en David hadden die dag ook twee duiken gedaan en waren aardig moe (en ziek). Dus we zijn maar naar de bungalow gegaan en ondanks plannen om nog film te kijken of te gaan poolen zijn we allemaal heel vroeg in slaap gevallen.

Vandaag staan er weer twee duiken op het programma voor mij. Eerst weer in het zwembad en eind van de middag in de zee. Ik vind het nu misschien wel spannender dan gisteren, omdat ik weet wat er gaat komen, maar heb er ook wel zin in. Ik voel me in ieder geval niet meer ziek en dat is al een hele vooruitgang.

Jullie hebben in ieder geval weer wat leesvoer! Hoe is het in Nederland? Iedereen een fijne kerst gehad? Kerst is hier echt zo voorbij gegaan, er is wel kerstverlichting en kerstbomen, maar met 30 graden voelt het absoluut niet als kerst. Weer eens wat anders :D

Ik zal wat foto’s uploaden van Ubud, en zodra ik foto’s heb van de trip naar Tulamben en de vulkaan zet ik ze er ook bij!

Groetjes vanaf Bali! xxxx